Matsuo Bashō besluit de laatste twee jaar van zijn leven een nieuwe richting in te slaan. Al die aandacht van beroemd zijn, acht hij niet goed voor zijn poëzie. Hij sluit zijn poort af met dagbloemen, een klimplant van de familie der Convolvulaceae. Hij slaat een andere richting in met zijn dichten. Het gaat er nu om lichtheid te beschrijven en te werken vanuit volstrekt vrijstaan, los zijn van alles. Zelfs zijn trouwste leerlingen laten hem nu links liggen. Hoe aangenaam. Zonder enige kennis van de Japanse denkwijze en de taal valt al weinig te maken van zijn werk, nu helemaal. Vertalen is een aan de haren meeslepen naar eigen grond. Misschien is zelfs lezen dat al, zo leerde Emil Cioran. Ik ga alles wat ik gelezen heb opnieuw lezen.
De poes heeft sinds kort haar etensbak in de keuken staan. Anders voeden we alle katten uit heel Tibau. Er blijft nu genoeg in haar bak om de hele dag te eten, ook de volgende morgen. Elke oplossing veroorzaakt problemen. Hoewel ze makkelijk bij haar volle bak kan komen, weigert ze dat, springt op mijn werktafel en gaat op mijn toetsenbord zitten. Eerst moet ik zoals voorheen de keukendeuren openschuiven. Ze blijft dan buiten zitten, de blik naar binnen gericht. Dan pak ik nog wat kattenvoer. Nu staat ze op en loopt mauwend naast me naar haar bak. Ik gooi wat kattenvoer in haar bak en ze begint te eten. Heel even maar, dan loopt ze weg en gaat slapen in de ochtendzon. Als ik aan mijn werktafel sta te werken, ligt ze aan mijn voeten te slapen. Als de poes zou kunnen spreken, zou ik me niet herkennen in haar verhaal.
Cicero weet vlak voor zijn dood te melden dat onze dromen ons al in het hiernamaals laten zijn. Aan Attica schrijft hij over zijn laatste twee jaar: “Ik schrijf van vroeg tot laat.” Volgens Zhuang Zi is er geen verschil tussen droom en dag. ‘s Nachts droom ik van de dingen die ik gedaan zou hebben als ik er overdag tijd voor had gehad. Ik zit samen met Peter in de barretjes van Phnom Penn en schilder hele zolderzalen vol. Zou Cicero omgebracht zijn omdat hij onzin schreef, die laatste 2 jaar van zijn leven? Meestal is dat omdat je iets te zeggen hebt. Mooi al die uitzonderingen.
Sla dicht.
de zee ruist
de zee ruist efemeer
de zee ruist evenzeer
de zee ruist eeuwig
Met haar ruisende wind
slaan deuren wijdopen
nieuwe worden weer gedicht.
de zee ruist
de zee ruist achteloos
de zee ruist anders
de zee ruist aangedacht.